Wydana w czerwcu tego roku decyzja podatkowa umorzyła postępowanie podatkowe dotyczące zobowiązania podatkowego naszego Klienta z tytułu podatku VAT. W decyzji organ podzielił argument dotyczący tego, że postępowanie podatkowe w tej sprawie było bezprzedmiotowe. Aby uzyskać takie rozstrzygnięcie nasz Klient czekał aż 10 lat.
Postępowanie podatkowe rozpoczęło się w 2010 r. kontrolą podatkową, a zakończyło w 2013 r., wydaniem decyzji o braku możliwości odliczenia podatku VAT od kwoty należnego podatku za poszczególne miesiące 2009 r. Decyzja podatkowa została utrzymana w mocy zarówno przez organ odwoławczy, jak i przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Dopiero to rozstrzygnięcie uchylił Naczelny Sąd Administracyjny i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując, że rozstrzygnięcie jest oparte na poglądzie niezgodnym z najnowszym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz zobowiązując sąd pierwszej instancji do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego.
Niestety WSA również po ponownym rozpoznaniu po raz drugi oddalił skargę na decyzję podatkową. Rozstrzygnięcie to zostało ponownie zaskarżone do NSA, który ponownie uwzględnił skargę kasacyjną na korzyść Klienta kancelarii oraz uchylił wyrok WSA.
Dopiero po drugim uchyleniu wyroku WSA zdecydował się uchylić decyzję organu drugiej instancji zaś sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania.
W konsekwencji Organ pierwszej instancji w 2020 r. umorzył postępowanie podatkowe podzielając stanowisko Klienta a dotyczące tego, że jedynym miernikiem należytej staranności nie może być nieprzestrzeganie przez podatnika wewnętrznego sposobu weryfikacji kontrahentów. Również oszukańczy charakter działania kontrahentów, w tym ich udział w karuzeli podatkowej czy dokonywanie płatności za towar gotówką nie może obciążać podatnika.
Postępowanie pokazuje, że ten sam materiał dowodowy oceniony zgodnie z wytycznymi Naczelnego Sądu Administracyjnego może doprowadzić organ pierwszej instancji do zupełnie odmiennych wniosków niż wnioski wyciągnięte w dacie wydania decyzji pierwszej instancji. Ostatecznie nie znaleziono podstaw do pozbawienia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego.